Նիկոլայ Նոսով «Բենգալյան կրակներ»
Ինչքան դժվարություններ ունեցանք ես ու Միշկան Ամանորից առաջ։ Տոնին վաղուց էինք պատրաստվում՝ տոնածառին թղթե շղթաներ կպցրեցինք, դրոշներ կտրեցինք, պատրաստեցինք տոնածառի զանազան զարդարանքներ։ Ամեն ինչ լավ կլիներ, բայց հետո Միշկան ինչ-որ տեղից գիրք հանեց «Զվարճալի քիմիա» և այնտեղ կարդաց, թե ինչպես կարելի է ինքնուրույն Բենգալյան կրակներ պատրաստել:
Սկսվեց խառնաշփոթը: Ամբողջական օրեր շարունակ նա ծծումբն ու շաքարավազը մանրացնում էր հավանգի մեջ, պատրաստում ալյումինե թրթուրներ և այրում խառնուրդը փորձարկման համար։ Ամբողջ տունը լցված էր ծխով ու շնչահեղձ անող գազերի հոտ էր գալիս։ Հարևանները զայրացած էին, և ոչ մի Բենգալյան կրակ չաշխատեց։
Բայց Միշկան չհուսահատվեց։ Նա նույնիսկ մեր դասարանից շատ տղաների հրավիրեց իր տոնածառի մոտ և պարծենում էր, որ Բենգալյան կրակներ է ունենալու։
-Դրանք գիտեք ինչպիսին են։ ասաց նա. – Արծաթի պես փայլում են, և կրակոտ շիթերով ցրվում են դեպի բոլոր կողմերը:
Ես ասում եմ Միշկային.
– Ինչ արեցի՞ր։ Կանչեցի տղաներին և ասեցի, որ ոչ մի Բենգալյան կրակներ չեն լինելու։
– Ինչու ոչ? Կլինի! Դեռ շատ ժամանակ կա: Ես կարող եմ ամեն ինչ անել:
Ամանորին նա գալիս է ինձ մոտ և ասում.
-Լսիր, ժամանակն է, որ մենք գնանք տոնածառերի, թե չէ տոնին կմնանք առանց տոնածառերի։
«Այսօր ուշ է»,- պատասխանեցի ես։ -Վաղը կգնանք:
«Ոչինչ», – ասում եմ ես: – Երեկոյան պետք է զարդարել, իսկ մենք գնալու ենք կեսօրին, դասերից անմիջապես հետո։
Ես ու Միշկան վաղուց որոշեցինք գնալ Գորելկինո տոնածառերի, որտեղ ապրում էինք մորաքույր Նատաշայի հետ երկրում։ Մորաքույր Նատաշայի ամուսինն աշխատում էր որպես անտառապահ և ամռանը մեզ ասաց, որ տոնածառերի համար գնանք իր անտառ։ Նույնիսկ նախօրոք մորս աղաչում էի, որ թույլ տա գնալ անտառ։
Հաջորդ օրը ես ընթրիքից հետո գալիս եմ Միշկայի մոտ, նա նստում է և շաղախի մեջ ճզմում կայծերը։
-Ի՞նչ ես,- ասում եմ ես,- առաջ չէիր կարող անել: Ժամանակն է գնալ, և դու զբաղված ես:
-Այո, առաջ եմ արել, միայն, հավանաբար, մի քիչ ծծումբ եմ դրել։ Նրանք ֆշշում են, ծխում են, բայց չեն այրվում։
-Միևնույն է, չի ստացվի:
Նարեկ Գրիգորյանի բլոգ 